Σωτηριολογικές παράμετροι της επιδημίας του κορωνοϊού. Ανακοινωθέν της Ι.Μ.Π.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 26^ῃ Μαρτίου 2020

ΣΩΤΗΡΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΙ ΤΗΣ ΕΠΙΔΗΜΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ

Το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος, ο Αδάμ και η Εύα, όπως μας πληροφορεί το βιβλίο της Γενέσεως, πλάσθηκε από τον Θεό τελευταίο από όλα τα δημιουργήματα του Θεού, ως η κορωνίδα της δημιουργίας, ευρισκόμενο στο μεταίχμιο μεταξύ ορατής και νοητής κτίσεως, μετέχον τόσο του νοητού όσον και του αισθητού κόσμου. Πλάσθηκε κατ’ εικόνα Θεού, με προορισμό να φθάσει στο καθ’ ομοίωσιν, να αναχθεί δηλαδή στην κατά χάριν θέωση και να γίνει μέτοχος της θείας μακαριότητας, με τη δική του ελεύθερη επιλογή και προ πάντων με την πλήρη και τελεία υπακοή του στο θέλημα του Θεού, ως απαραίτητος όρος εξαρτήσεώς του από τον Θεόν. Όμως η παρακοή του στην συγκεκριμένη εντολή του Θεού ανέτρεψε, (ευτυχώς όχι ανεπανόρθωτα), αυτή τη δυνατότητα του αρχικού του προορισμού και τον οδήγησε στην τραγωδία της πτώσεως, στην τραγωδία της φθοράς και του θανάτου: «Επικατάρατος η γη εν τοις έργοις σου· εν λύπαις φαγή αυτήν πάσας τας ημέρας της ζωής σου·  ακάνθας και τριβόλους ανατελεί σοι, και φαγή τον χόρτον του αγρού. εν ιδρώτι του προσώπου σου φαγή τον άρτον σου, έως του αποστρέψαι σε εις γην, εξ’ ης ελήφθης, ότι γη ει και εις γην απελεύση» (Γεν.3,16-20). Αψευδής μάρτυρας αυτής της δικαίας, αλλά και φιλάνθρωπης αποφάσεως του Θεού, η ανθρώπινη ιστορία, η οποία είναι μεστή ωδίνων, πόνου, φθοράς και ασθενειών, οι οποίες τον οδηγούν στον πικρό θάνατο.

Αυτές τις ημέρες η ανθρωπότητα ολόκληρη βιώνει έναν τρομακτικό εφιάλτη, μια μεγάλη και φοβερή επιδημία παγκοσμίων διαστάσεων, την λοιμώδη νόσο του κορωνοϊού, ενός φοβερού και επικίνδυνου ιού, με ταχύτατο και ύπουλο τρόπο μεταδόσεως, με μεγάλη λοιμογόνο δύναμη και ανυπολόγιστες καταστρεπτικές συνέπειες σε ανθρώπινες ζωές, αλλά και οικονομικές. Ξεκίνησε από την πόλη Γιουχάν της μακρινής και πολυάνθρωπης Κίνας από ζωονόσο που μεταλλάχθηκε σε ανθρωπονόσο και εξαπλώθηκε με καταπληκτική ταχύτητα σε όλο τον κόσμο, μολύνοντας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και στέλνοντας στο θάνατο δεκάδες χιλιάδες. Μόνο στη γειτονική μας χώρα, την Ιταλία, έχουν χάσει τη ζωή τους περίπου 7.000 άνθρωποι μέχρι στιγμής, ενώ έχουν μολυνθεί δεκάδες χιλιάδες, με το ρυθμό των θανάτων να αυξάνει κατά γεωμετρική πρόοδο. Όπως αναφέρουν οι ειδικοί, κάθε τρία λεπτά πεθαίνει και ένας ιταλός, ενώ η ιταλική κυβέρνηση δεν προλαβαίνει να κατασκευάζει  φέρετρα και δεν  έχει μνήματα να θάψει τους πεθαμένους. Η κατάσταση στα νοσοκομεία και στις μονάδες εντατικής θεραπείας είναι απερίγραπτα τραγική. Υπάρχει ένας υπερκορεσμός ασθενών σε συνδυασμό με ανεπάρκεια ιατρικού, νοσηλευτικού και βοηθητικού προσωπικού, ανεπάρκεια φαρμάκων και ιατρικού εξοπλισμού. Οι κυβερνήσεις όλων των κρατών σήμαναν συναγερμό και εφάρμοσαν σκληρά προληπτικά μέτρα για την μείωση της μετάδοσης του φονικού ιού. Μέτρα σκληρά έλαβε και η ελληνική κυβέρνηση, κλείνοντας χώρους εργασίας και μαζικής ψυχαγωγίας και μαζί όλους τους χώρους λατρείας, απαγορεύοντας ακόμη και την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας, ένα γεγονός πρωτόγνωρο στα εκκλησιαστικά χρονικά. Τα τελευταία εικοσιτετράωρα απαγορεύτηκε και η ελεύθερη κυκλοφορία των πολιτών, δημιουργώντας ένα κλίμα φόβου, αβεβαιότητας και απελπισίας.   

Ο σύγχρονος άνθρωπος μέσα στην παραφροσύνη της επάρσεώς του, μεθυσμένος από τις καταπληκτικές αλματώδεις προόδους του τεχνολογικού του πολιτισμού, διεκήρυξε προ πολλού το «θάνατο του Θεού» και ανέβασε τον εαυτό του στη θέση Του. Αγνοώντας την κτιστή και πεπερασμένη του φύση, νόμισε ότι βρήκε το «σωματίδιο του Θεού» και ότι θα μπορούσε ως θεός να δημιουργήσει ανθρώπινα όντα, κάτι σαν ρομπότ με τεχνητή νοημοσύνη, που θα έλυναν όλα τα παγκόσμια προβλήματα της ανθρωπότητας. Όμως ένας αόρατος ιός, μεγέθους μερικών εκατομμυριοστών του χιλιοστομέτρου, ήρθε να γκρεμίσει την ανθρώπινη έπαρση και να φανερώσει την ανθρώπινη αδυναμία και σμικρότητα. Να τον προσγειώσει στην πραγματικότητα και να τον απογυμνώσει από την ύβρη  της αλαζονείας του, η οποία τον εξομοίωσε με τους ανθρώπους της εποχής του πύργου της Βαβέλ. Οι υπερφίαλοι ισχυροί της γης γονάτισαν μπροστά στον αόρατο εχθρό και τρέμουν από φόβο. Κάποιοι ισχυροί ηγέτες μολύνθηκαν και απομονώθηκαν με τρόμο, για να μην έχουν την κατάληξη των τραγικών θυμάτων του ιού. Αλαφιασμένοι καταναλωτές αδειάζουν τα ράφια των καταστημάτων, τρέφοντας την ψευδαίσθηση ότι έτσι μπορούν να επιβιώσουν από έναν ενδεχόμενο αποκλεισμό. Άλλοι έντρομοι παίρνουν προληπτικά διάφορα φάρμακα, προξενώντας βλάβες στον οργανισμό τους. Κάποιοι άλλοι εναποθέτουν τις ελπίδες τους στη «θεά» επιστήμη, να βρει το αποτελεσματικό εμβόλιο.   

Βιώνοντας την θλίψη και την οδύνη όλων αυτών, των «αποκαλυπτικού» χαρακτήρος γεγονότων, εύλογα γεννώνται μέσα μας τα ερωτήματα: Γιατί άραγε επέτρεψε ο Θεός, να υποφέρει η ανθρωπότητα από αυτή τη φοβερή μάστιγα και να χάνουν τη ζωή τους χιλιάδες συνάνθρωποι μας; Γιατί δεν καταπαύει με ένα πρόσταγμά Του την εξάπλωση του ιού και τη φονική του δύναμη; Ποια είναι η βαθύτερη αιτία αυτού του κακού, αυτής της συμφοράς; Την απάντηση στα παρά πάνω ερωτήματα μας δίνουν οι άγιοι Πατέρες μας, οι οποίοι επισημαίνουν ότι η αρχική αιτία και η ρίζα όλων των κακών, των θλίψεων και των συμφορών είναι η αμαρτία και η αποστασία του ανθρώπου από τον Θεό και το θέλημά Του. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρατηρεί ότι «εάν το σπουδαιότερο νόσημα, αυτός ο θάνατος δηλαδή, έχει τη ρίζα και την αιτία του στην αμαρτία, πολύ περισσότερο τα περισσότερα από τα νοσήματα. Εκτός από αυτά στην αμαρτία οφείλεται και το ότι υποφέρουμε», (ΕΠΕ 10,222. PG 57,345). Οι πόλεμοι, οι σεισμοί, οι πλημμύρες, οι θεομηνίες, οι τυφώνες, οι φονικές επιδημίες κ.λ.π. από εκεί προέρχονται και επομένως δεν είναι αίτιος όλων αυτών των  κακών ο Θεός, αλλά ο άνθρωπος. Απλώς ο Θεός, ως άριστος παιδαγωγός, παραχωρεί να έρθουν όλα αυτά από πολλή φιλανθρωπία και αγάπη, για να οδηγήσει τον άνθρωπο στη μετάνοια και στη σωτηρία. Χρησιμοποιεί δηλαδή εν τη πανσοφία Του όλα αυτά τα κακά, που είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας, για να γίνουν φάρμακα κατά της αμαρτίας. Ο μέγας Βασίλειος σε ομιλία του με τίτλο: «Ότι ουκ έστιν αίτιος των κακών ο Θεός», παρατηρεί μεταξύ άλλων τα εξής: «Οι αφανισμοί των πόλεων και οι σεισμοί και οι πλημμύρες και οι απώλειες των στρατευμάτων και τα ναυάγια και όλες οι πολυάνθρωπες καταστροφές, είτε από την γη, είτε από την θάλασσα, είτε από τον αέρα, είτε από την φωτιά, είτε από οποιαδήποτε αιτία, προκαλούνται, γίνονται, για τον σωφρονισμό αυτών που επιζούν. Διότι ο Θεός με δημόσιες μάστιγες σωφρονίζει την γενικευμένη κακία του λαού….Οι θάνατοι δε επέρχονται όταν συμπληρωθούν τα όρια της ζωής, που εξ’ αρχής για τον καθένα όρισε η δικαία κρίσις του Θεού, ο οποίος από μακρυά προβλέπει το συμφέρον για τον καθένα από μας», (ΕΠΕ. 7, 92-100).  

Ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Επίσκοπος Αχρίδος, ο οποίος έζησε τις φρικαλεότητες και των δύο παγκοσμίων πολέμων και εξορίσθηκε στα στρατόπεδα του Νταχάου από τους Ναζί, έγραφε χαρακτηριστικά για την καθολική αποστασία της Ευρώπης, (και γενικότερα της Δύσεως) και τον άθεο πολιτισμό της: «Οι αιρετικοί λαοί της εποχής μας έδωσαν εις τον Χριστόν και Κύριον την τελευταίαν θέσιν εις την τράπεζαν του κόσμου τούτου, ως εις έσχατον επαίτην, ενώ εις τας πρώτας θέσεις ετοποθέτησαν τους μεγάλους των άνδρας, τους πολιτικούς, τους λογοτέχνας, τους μυθοποιούς, τους επιστήμονας, τους κεφαλαιούχους, ακόμη και τους τουρίστας και τους ποδοσφαιριστάς... Ο Χριστός απεμακρύνθη από την Ευρώπην, όπως κάποτε από την χώραν των Γαδαρηνών, όταν οι Γαδαρηνοί το εζήτησαν. Μόλις όμως Αυτός έφυγεν, ήλθε ο πόλεμος, η οργή, ο τρόμος και η φρίκη, η κατάρρευσις και η καταστροφή. Επέστρεψεν εις την Ευρώπην ο προχριστιανικός βαρβαρισμός....μόνον που αυτός ήταν εκατό φορές φρικωδέστερος».

Αυτή η γενικευμένη αποστασία των ανθρώπων της εποχής που έζησε  ο άγιος Νικόλαος, μπορούμε να πούμε ότι επαναλαμβάνεται και στην εποχή μας, με αποτέλεσμα να βιώνουμε την φρίκη της πανδημίας του κορωνοϊού και πολλές άλλες παιδαγωγικές «επιφορές» που μαστίζουν την ανθρωπότητα. Και από ότι φαίνεται θα έρθουν στο μέλλον και άλλα ακόμη μεγαλύτερα κακά, εξ’ αιτίας της αμετανοησίας και σκληροκαρδίας μας. Φυσικά η αποστασία δεν απουσιάζει και από την πατρίδα μας, η οποία, ενώ ευεργετήθηκε πολυμερώς και πολυτρόπως στη διάρκεια της ιστορίας της από τον Κύριο, την Παναγία και τους αγίους μας, εν τούτοις φάνηκε αχάριστη απέναντι σε τόσες πολλές και μεγάλες ευεργεσίες. Η Ελληνική Πολιτεία και η κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια  δυστυχώς όλο και περισσότερο απωθεί τον Σωτήρα Κύριο από τη ζωή της, με πλήθος νόμων αντιχριστιανικών, με την αλλοτρίωση του μαθήματος των θρησκευτικών και την σταδιακή μεταμόρφωσή του σε θρησκειολογικό, με την προοδευτική και αλματώδη ισλαμοποίηση της χώρας, την ανέγερση Τζαμιού στην Αθήνα, (αντί της εκπληρώσεως του τάματος του Έθνους), με την δημιουργία κατευθύνσεως Ισλαμικών Σπουδών στη Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης, με τη αλλαγή της ανθρώπινης οντολογίας και την δημόσια προβολή και διαφήμισή της με παρελάσεις υπερηφανείας και τη θέσπιση του ανίερου συμφώνου συμβίωσης και της αναδοχής παιδιών ατόμων του ιδίου φύλου, με την προβολή θεατρικών παραστάσεων, στις οποίες ευθέως υβρίζεται το πανάγιο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, με την νομιμοποίηση της παναιρέσεως του Οικουμενισμού στη «Σύνοδο» της Κρήτης, με την αποδοχή και νομιμοποίηση των σχισματικών της Ουκρανίας και με πολλά άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός. Η αποστασία της εποχής μας δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Έχει ξεπεράσει ακόμη και αυτήν επί των ημερών του Νώε και της ρωμαϊκής εποχής. Η λατρεία του αληθινού Θεού αντικαταστάθηκε με τη λατρεία του Σατανά, ενώ παράλληλα τα οικουμενιστικά ανοίγματα πολλών επισκόπων, που φθάνουν μέχρι και αυτή την μυστηριακή διακοινωνία, δημιουργούν βαθειά ρήγματα στην ενότητα της Ορθοδοξίας, αφήνοντας ψυχρούς και αδιάφορους τους εκκλησιαστικούς μας ηγέτες.

Ελάχιστοι δυστυχώς είναι εκείνοι οι οποίοι, υψώνουν τα μάτια στο Θεό, για να αναθέσουν τη λύση του προβλήματος  στον Μεγάλο Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων μας. Καταφεύγουν σ’ Αυτόν, που είναι η πηγή της ζωής και χορηγεί τη ζωή, στο Θεό. Γονατίζουν με δάκρυα στα μάτια και προσεύχονται όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για όλο τον κόσμο που δοκιμάζεται, να γίνει ίλεως ο Θεός «επί ταις αμαρτίαις ημών» και να καταπαύσει την επιδημία.

Η πρόσφατη απόφαση του πρωθυπουργού να απαγορεύσει, για λόγους προληπτικούς, την τέλεση στους Ιερούς Ναούς κάθε Ιερής Ακολουθίας, ακόμη και αυτής της Θείας Λειτουργίας, αποτελεί την πιο οδυνηρή παιδαγωγική μάστιγα του Θεού. Ο Θεός από αγάπη και φιλανθρωπία και αποβλέποντας στο πνευματικό συμφέρον όλων, μας στέρησε προσωρινά, από το Ποτήριο της Ζωής, επιβάλλοντας κατά κάποιον τρόπο ένα είδος ακοινωνησίας, ένα «επιτίμιο», σαν αυτά τα επιτίμια που επιβάλλει ο πνευματικός σε πιστούς, που έπεσαν σε βαριές αμαρτίες, για να μας βοηθήσει να έλθουμε εις εαυτούς, να μετανοήσουμε αληθινά και να αποβάλουμε την σκληροκαρδία μας. Στην προκειμένη περίπτωση πιστεύουμε ότι βρίσκει πλήρη εφαρμογή ο θεόπνευστος λόγος του προφήτη Ησαΐα: «ουαί έθνος αμαρτωλόν, λαός πλήρης αμαρτιών, σπέρμα πονηρόν, υιοί άνομοι· εγκατελίπατε τον Κύριον και παρωργίσατε τον άγιον του  Ισραήλ. … τι μοι πλήθος των θυσιών υμών; λέγει Κύριος· πλήρης ειμί ολοκαυτωμάτων κριών, και στέαρ αρνών και αίμα ταύρων και τράγων ου βούλομαι, ουδέ αν έρχησθε οφθήναι μοι. τις γαρ εξεζήτησε ταύτα εκ των χειρών υμών; πατείν την αυλήν μου ου προσθήσεσθαι· εάν φέρητε σεμίδαλιν, μάταιον· θυμίαμα, βδέλυγμά μοι εστι· τας νουμηνίας υμών και τα σάββατα και ημέραν μεγάλην ουκ ανέχομαι· νηστείαν και αργίαν και τας νουμηνίας υμών και τας εορτάς υμών μισεί η ψυχή μου· εγενήθητέ μοι εις πλησμονήν, ουκέτι ανήσω τας αμαρτίας υμών. όταν εκτείνητε τας χείρας υμών προς με, αποστρέψω τους οφθαλμούς μου αφ  υμών, και εάν πληθύνητε την δέησιν, ουκ εισακούσομαι υμών» (Ησ.4,11-15). Δηλαδή «Αλλά αλίμονο σε σένα, έθνος αμαρτωλό, λαέ, που είσαι γεμάτος αμαρτίες, απόγονοι πονηρών προγόνων, υιοί παράνομοι. Εγκαταλείψατε τον Κύριο και παροργίσατε τον άγιο Θεό εναντίον σας …Ο Κύριος λέγει: τι να κάμω εγώ το πλήθος των θυσιών σας; Είμαι γεμάτος και χόρτασα από θυσίες ολοκαυτωμάτων κριών, που μου προσφέρετε. Δεν θέλω πλέον ούτε το λίπος των αμνών, ούτε το αίμα των ταύρων και των τράγων. Ούτε θέλω να έρχεστε κατά τις μεγάλες εορτές και να παρουσιάζεστε ενώπιον μου στο ναό με τις προσφορές και τις θυσίες σας. Ποιος ζήτησε αυτά από τα χέρια σας; Δεν θα σας επιτρέψω λοιπόν να πατήσετε την αυλή του ναού μου. Εάν μου προσφέρετε, δια τον τύπον μόνον, θυσία σιμιγδαλιού, θα είναι μάταια και άχρηστη για σας η προσφορά. Και αυτό ακόμη το ευώδες θυμίαμα είναι σιχαμερό σε μένα, όταν δεν συνοδεύεται από καθαρότητα καρδιάς. Δεν θα ανεχτώ πλέον την εορτή της πρώτης εκάστου μηνός, ούτε καν και την ημέρα του Σαββάτου, ούτε την μεγάλη και επίσημη εορτή του Εξιλασμού. Τις νηστείες σας και τις αργίες σας των εορτών σας και τις εορτές εκάστης πρώτης του μηνός και τις άλλες εορτές  σας αποστρέφεται η ψυχή μου. Σας χόρτασα, μου καθίσατε στο στομάχι, δεν θα ανεχτώ πλέον τις αμαρτίες σας. όταν υψώνετε ικετευτικές τις χείρες σας σε μένα και ζητάτε την βοήθειά μου, εγώ γυρίζω αλλού τα μάτια μου από σας με αποστροφή. Και εάν πολλαπλασιάσετε και παρατείνετε τις δεήσεις σας, δεν θα σας ακούσω». Φοβεροί όντως λόγοι, που μιλούν από μόνοι τους και δεν χρειάζεται κανέναν σχολιασμό. Φαίνεται ότι δεν είμαστε άξιοι, κλήρος και λαός, εκτός ίσως ελαχίστων εξαιρέσεων, να κοινωνούμε το πανάγιο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και γι’ αυτό επέτρεψε ο Θεός να στερηθούμε και αυτή ακόμη τη Θεία Κοινωνία. 

Κλείνοντας, θέλουμε να τονίσουμε με τον πλέον δραματικό τρόπο την ανάγκη της μετάνοιας όλων μας, κλήρου και λαού. Η φοβερή πανδημία των ημερών μας χωρίς αμφιβολία, είναι το τραγικό αποτέλεσμα  της έσχατης αποστασίας μας. Και ταυτόχρονα παραχώρηση δοκιμασίας από μέρους του Θεού για να έρθουμε εις εαυτούς. Για να μετανοήσουμε αληθινά και γνήσια, όπως οι κάτοικοι της πόλεως Νινευί, για τους οποίους γίνεται λόγος στο βιβλίο του Ιωνά. Σύμφωνα με τη σχετική διήγηση, όταν ο προφήτης Ιωνάς ήρθε στην πόλη και προανήγγειλε την καταστροφή της σε τρείς ημέρες, όλοι οι κάτοικοι της πόλεως μετανόησαν έμπρακτα με νηστείες και προσευχές, σκεπτόμενοι πως «ει μετανοήσει ο Θεός και αποστρέψει εξ’ οργής θυμού αυτού και ου μη απολώμεθα» (Ιων.3,9). Και πράγματι ο Θεός της αγάπης και των οικτιρμών δεν τιμώρησε τους Νινευΐτες, διότι «είδεν ο Θεός τα έργα αυτών, ότι απέστρεψαν από των οδών αυτών των πονηρών, και μετενόησεν ο Θεός επί τη κακία, ή ελάλησε του ποιήσαι αυτοίς, και ουκ εποίησε» (Ιων.3,10). Ας αποβάλλουμε από μέσα μας κάθε φόβο, δειλία και πανικό, όπως αρμόζει σε αληθινούς χριστιανούς, αναθέτοντας την ζωή μας στα χέρια του Θεού, σύμφωνα με την προτροπή της Εκκλησίας μας: «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα», τηρώντας παράλληλα και τις οδηγίες των γιατρών και τις εντολές της πολιτείας. 

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Ποιμαντορική Εγκύκλιος Σεβ.Μητροπολίτου Πειραιώς κ.Σεραφείμ για την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή 2020.

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η   Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΦΑΛΗΡΟΥ, ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ & ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΡΕΝΤΗ

Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ

ΕΠΙ  ΤΗι  ΕΝΑΡΞΕΙ ΤΗΣ  ΑΓ. ΚΑΙ Μ. ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ  2020

* * * * *

Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἡ περίοδος τῆς ἀσκήσεως καί τῆς  μετανοίας, ἀνοίγεται ἐμπρός μας. Ἡ Εκκλησία καλεῖ ὅλους τούς χριστιανούς νά δεχθοῦν εὐπρόσδεκτα τή λάμψη τῆς Χάριτος καί τήν φωταύγεια τῆς Ἀναστάσεως. Διότι ὅποιος ἐπιθυμεῖ καί ἀναζητᾶ μέ ὅλη τήν καρδιά καί ὅλη τή διάνοιά του καί ὅλο τό σῶμα του καί ὅλη τήν ψυχή του καταλαβαίνει καί βιώνει τήν Ἀνάσταση. Αὐτός ὁ καιρός τῆς Σαρακοστῆς λοιπόν εἶναι ὁ καιρός τῆς ἑτοιμασίας. Ἑτοιμασίας, ἀγαπητοί μου, γιά τή μεγάλη συνάντηση μέ τόν Ἐρχόμενο. Διότι ἐμπρός ἀναμένει ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Σαρκωθείς καί Ἀναστηθείς Υἱός καί Λόγος. Ἀναμένει ὁ Σωτῆρας Χριστός. Ἡ μεγάλη συνάντηση ἔρχεται γιά ὅποιον μέ μετάνοια καί ταπείνωση, μέ χαρά καί ἀναμονή ἑτοιμάζει, εὐπρεπίζει, στολίζει, καλλωπίζει καί ἀνοίγει τόν οἶκο τῆς καρδιᾶς του στόν Θεό.

Τότε θά ἀξιωθεῖ ὁ ἄνθρωπος τή Συνάντηση.

Ὁ  Ἐρχόμενος εἶναι ὁ Θεάνθρωπος τῆς Ἀγάπης, τῆς συγχώρησης, τῆς θυσίας, τῆς Ἀνάστασης. Καί ἐμεῖς πού εἴμαστε οἱ ἄνθρωποι τῆς πτώσης, τῶν παθῶν, τῆς ἀγνωμοσύνης, τῆς μή συγχώρεσης, τῆς κακίας, τῆς πόρωσης, τῆς ἀφιλανθρωπίας καί τῆς ἀπουσίας ἀγάπης ἀλλά πού θέλουμε νά Τόν συναντήσουμε, καρτεροῦμε μέ πολύ πόθο. Καί ὁ πόθος αὐτός, ἡ φλόγα τῆς καρδιᾶς καί τῆς ψυχῆς μας γίνεται ἱκανότητα.

Πόσο ἱκανός εἶναι ὁ ἄνθρωπος νά θυσιαστεῖ, νά κάνει δική του τή μεγάλη θυσία τοῦ Χριστοῦ στόν Σταυρό, πού ἔγινε γιά χάρη τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου;

Πόσο ἱκανός εἶναι ὁ ἄνθρωπος νά μετανοήσει, νά ἀκούσει τή φωνή τοῦ Προδρόμου: "Μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν", ἑτοιμαστεῖτε, ἀκοῦστε. Εἶναι ἤδη ἐδῶ ὁ Ἐρχόμενος;

 Πόσο ἱκανός νά καταλάβει τόν ἄλλο ἄνθρωπο καί νά συγχωρήσει, νά συμμετάσχει στή συνεχῆ καί ἀδιάλειπτη καί ἀτελεύτητη συγχώρηση τοῦ Χριστοῦ;

Πόσο ἱκανός εἶναι νά ἀγαπήσει τόν ἄλλο ἄνθρωπο, νά ἀγαπήσει μέ τό μεγαλεῖο πού ἀγάπησε καί ἀγαπᾶ τόν ἄνθρωπο ὁ Χριστός;

Τό πῶς θά γίνει ἱκανός καί πόσο ἱκανός θά γίνει ὁ ἄνθρωπος μᾶς τό δείχνει ὁ καιρός τῆς Σαρακοστῆς, κάθε Κυριακή καί κάθε ἡμέρα ἕως τήν Ἀνάσταση.  

Ἀρχή τῆς ἱκανότητας εἶναι ἡ πίστη. Ἡ ὀρθή πίστη πού ἔζησαν καί ἐξ ἀποκαλύψεως παρέδωσαν οἱ Θεοκίνητοι καί Θεοφόροι  Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, οἱ Προφῆτες, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Πατέρες καί Διδάσκαλοι, οἱ Ἅγιοι καί οἱ Μάρτυρες δέν μίλησαν γιά κάποια παρελθοντικά ἡ μελλοντικά συμβάντα ἀλλά ἔζησαν καί φανέρωσαν τά κατά Χριστόν νοήματα τῶν πραγμάτων πού κατακλύζουν τόν καιρό ἀνάμεσα στήν πρώτη καί τήν δεύτερη παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Ἐστάλαξαν τήν ὀρθή (δόξα) στόν κόσμο γιατί φωτίστηκαν ἀπό τόν Παράκλητο.

Ἡ ἀληθινή πίστη δέν εἶναι μία ὑπεροχή τῆς θεωρίας τῶν λόγων ἤ τῆς ἀγαθότητας τῶν πράξεων, ἀλλά ἔρχεται ἀπό τή “θεωρία τοῦ Φωτός” τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τή θέα τοῦ Ἀκτίστου Φωτός καί τή μετοχή στίς Ἄκτιστες  Ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, ὅπως μᾶς διαβεβαιώνει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.

Ἡ ἑδραία καί ἀσάλευτος πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας ὁδηγεῖ, στηρίζει καί ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο. Ὅσο σίγουρος εἶναι ὁ ἄνθρωπος γιά τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ τόσο σίγουρος πρέπει νά εἶναι γιά τήν ὀρθόδοξη πίστη του. Γιατί εἶναι ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ ὀρθή καί ἀληθινή πίστη πού ἱκανώνει τόν ἄνθρωπο νά συναντηθεῖ μέ τόν Ἐρχόμενο, εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἱκανότητας νά ὁμοιωθοῦμε μέ τόν Θεό.

Μέσο τῆς ἱκανότητας εἶναι ὁ Σταυρός.

Ἡ θυσία καί ἡ δύναμη εἶναι ὁ Σταυρός.

Τό θεμέλιο καί ἡ ρίζα τῆς πίστης εἶναι ὁ Σταυρός.

Ἡ ζωή καί ἡ ἐλευθερία εἶναι ὁ ζωοποιός καί ἐλευθερωτής Σταυρός.

Ἡ θύρα τοῦ Παραδείσου εἶναι ὁ Σταυρός.

Ἡ πηγή τῆς Ἁγιότητας καί ὁ ποταμός τῆς Χάριτος εἶναι ὁ Σταυρός.

Ἡ σφραγῖδα τῶν θαρραλέων καί τό σημεῖο τῶν ἀθλοφόρων Ἁγίων εἶναι ὁ Σταυρός.

Ἡ πανσωστική δύναμη τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ προσφέρεται στόν ἄνθρωπο σέ κάθε ἄβυσσό του, στά πάθη του, στίς ἁμαρτίες του καί τίς ἀδυναμίες του. Τόν συμπεριλαμβάνει ὁλόκληρο, τόν σῴζει, τόν λυτρώνει, τόν καθαίρει, τόν θεανθρωποποιεῖ, τόν χριστοποιεῖ. Ὁ Σωτῆρας ἐγκαθιστᾶ στόν Σταυρό ὅλη τήν σωτηριοφόρο καί ζωοποιό δύναμή Του καθώς καί ὁλόκληρο τό πρόσωπό Του, ὥστε ὁ Σταυρός νά γίνει «τό σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Ματθ. κδ 30), σημεῖο Του σέ γῆ καί οὐρανό, σημεῖο διά τοῦ ὁποίου ἀναγνωρίζεται ἀπό ὅλο τόν κόσμο καί τήν δημιουργία. Ὁ Χριστός μέ τήν ἀπεριόριστη  ἀγάπη  Του βρίσκεται ὅλος στόν Σταυρό Του καί ἀνίσταται ὅλος μέ τήν Ἀνάστασή Του.

Ὁ Σταυρός καί διά τοῦ Σταυροῦ γίνεται ἱκανός ὁ ἄνθρωπος διότι μέ τόν Σταυρό σταυρώνει καί ἁγιάζει τήν ἱκανότητά του γιά ὅλη τή ζωή του. 

Τέλος τῆς ἱκανότητας εἶναι ἡ ἁγιότητα. Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἀγγίζει καί σκεπάζει καί πλημμυρίζει κάθε ἄνθρωπο. Κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Σιναΐτη τόν «νομοθέτη τῆς ἀσκήσεως» καί συγγραφέα τῆς Κλίμακος, ἡ πορεία πρός τήν Ἁγιότητα, πού εἶναι ἡ συνάντηση μέ τόν Θεό, εἶναι μία κλίμακα, μία σκάλα πρός τόν οὐρανό, μέ κάθε φυσικό στοιχεῖο αὐτῆς τῆς εἰκόνας νά μεταφέρεται στήν πνευματική ζωή.

Μέ θέληση ὁ ἄνθρωπος ἀνεβαίνει μία σκάλα καί μέ τόν ἴδιο τρόπο ἀρκεῖ αὐτή καί μόνον ἡ βούληση τοῦ ἀνθρώπου, γιά νά κατορθώσει νά συναντηθεῖ μέ τόν Θεό.

Μέ πνευματικό κόπο καί μέ προσοχή πατάει ἕνα-ἕνα τά σκαλιά τῆς ἀνόδου, μέ ἀρετή, μέ νηστεία, μέ ἄσκηση, μέ ἐγκράτεια, μέ φύλαξη τοῦ νοός καί μέ φόβο Θεοῦ. Ὅλα αὐτά συνιστοῦν ἐν συνόψει τήν προσοχή καί τήν προσήλωση, ὥστε τά βήματα νά εἶναι σταθερά στήν κλίμακα εἰδάλλως ἡ πτώση εἶναι σίγουρη.

Μέ τέλος τῆς κλίμακας καί σκοπό τῆς ἀνόδου καί ὅλων τῶν πνευματικῶν προσπαθειῶν, τῶν κόπων καί τῶν ἀρετῶν νά ἀποκτήσει  τήν ἱκανότητα ὁ ἄνθρωπος νά συναντηθεῖ μέ τόν Ἀγαπημένο Χριστό.   

Ἡ ἱκανότητα λοιπόν πρός Ἁγιότητα ἔχει μία σπουδαία ἰδιότητα: εἶναι ὑλικά ἀπροϋπόθετη.  Δέν χρειάζεται καμιά ὑλική προϋπόθεση, ἀπό τίποτε δέν ἐξαρτᾶται καί σέ τίποτα δέν στερεύει.

Φτάνει μόνο ἡ βούληση τοῦ ἀνθρώπου, ὁ πόθος καί ἡ χαρά, τό σθένος καί τό θάρρος, ἡ ὑπομονή καί ἡ ἀγωνία νά συναντήσει τόν Χριστό.

Καμιά καταγωγή, καμιά κοινωνική τάξη, καμιά ἠθική, κανένα πάθος, καμία ἀδυναμία, καμία ἁμαρτία, τίποτα ἀπό ὅλα αὐτά δέν εἶναι πάνω ἀπό τήν Χάρη καί τήν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Πόσο πόθο καί χαρά καί ἀγωνία νά συναντήσει τόν Χριστό δέν εἶχε ἡ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία! Ἡ Ὁσία Μαρία μετέτρεψε τή μεγάλη ἁμαρτία σέ μεγάλη ἁγιότητα. Τή μεγάλη ἀνικανότητα σέ ἁγία ἱκανότητα. Αὐτή εἶναι ἡ ἱκανότητα πρός ἁγιότητα τοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλά εἶναι καί ἡ ἁγιότητα τῆς ἱκανότητας τοῦ ἀνθρώπου.

Καί εἶναι προφανές ὅτι στό τέλος τῆς Σαρακοστῆς ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, παρέχει δίνει πρότυπο καί παράδειγμα μέ τήν ἰδιαίτερη καί ὑψηλή θέση τιμῆς πού θέτει γιά τήν Ὁσία Μαρία ἀκριβῶς πρίν φτάσουμε στήν Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος ἀναφέρει ὅτι «μετανοῶν σημαίνει ἀγοραστής τῆς ταπεινώσεως. Μετάνοια σημαίνει μόνιμος ἀποκλεισμός κάθε σωματικῆς παρηγορίας. Μετάνοια σημαίνει σκέψις αὐτοκατακρίσεως, ἀμεριμνησία γιά ὅλα τά ἄλλα καί μέριμνα γιά τήν σωτηρία τοῦ ἑαυτοῦ μας. Μετάνοια σημαίνει θυγατέρα τῆς ἐλπίδος καί ἀποκήρυξις τῆς ἀπελπισίας».

Ἀκριβῶς ὅ,τι ἔπραξε ἡ Ὁσία Μαρία. Ταπεινώθηκε, ἀπέκλεισε τή σωματική παρηγορία της, τήν κατ’ ἀρχάς ἄσωτη καί κατόπιν ἀσκητική, αὐτοκατακρίθηκε στήν ἔρημο καί ἀπομονώθηκε 40 χρόνους, γιά νά μήν βλάψει κανέναν ἀλλά καί νά σώσει τόν ἑαυτό της, χωρίς ἀπελπισία ἀλλά μέ τήν ἀκόρεστη ἐλπίδα νά τήν συγχωρέσει ὁ Κύριος.

Αὐτή ἡ μετάνοια εἶναι ἡ ἱκανότητα πρός ἁγιότητα, ἀδελφοί καί παιδιά μου.     

Ὁ ἀγωνιζόμενος ἄνθρωπος ἐντός της Τεσσαρακοστῆς αἰτεῖται τή Χάρη, γιά νά φτάσει στή Μεγάλη καί Λαμπρή Συνάντηση μέ τόν Σταυρωμένο καί Ἀναστημένο Θεό μέ τή μετάνοιά του.

Κάθε ἡμέρα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἡ Ἐκκλησία, πού εἶναι τό κέντρο, ἡ κοινή τράπεζα, ἡ κοινή προσευχή καί ἡ κοινή δοξολογία ὅλων μας, πάντοτε ὁδηγεῖ μέ ἀκρίβεια στήν κορυφαία καί σωτήρια συνάντηση μέ τόν Ἀναστημένο Χριστό.

Εὐχόμεθα, σέ αὐτόν τόν καιρό τῆς ἑτοιμασίας, τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή, νά ἐπιθυμήσουμε, νά ποθήσουμε καί νά ἀναζητήσουμε μέ ὅλη μας τήν καρδιά τόν Χριστό καί ἐνώπιόν τῆς Μεγάλης καί Λαμπρῆς Συνάντησης τῆς Ἀναστάσεως στήν Κοινή Τράπεζα τοῦ Πάσχα «ὁ μελιζόμενος καί μή διαιρούμενος, ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καί μηδέποτε δαπανώμενος, ἀλλά τούς μετέχοντας ἁγιάζων» Ἀναστάς Κύριος νά μᾶς ἀναμένει μέ ὅλη Του τήν θυσιαστική καί ἔνδοξηἈγάπη Του.

Εὐλογημένη ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή!

Μετά πατρικῶν εὐχῶν

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς συμπαρίσταται στον Μητροπολίτη Μαυροβουνίου.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

 Ἐν Πειραιεῖ τῇ 10^ῃ Ἰανουαρίου 2020

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΥΜΠΑΡΙΣΤΑΤΑΙ  ΣΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ  ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ

Ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς ἀπέστειλε τήν κάτωθι ἐπιστολή συμπαραστάσεως στόν ἐμπερίστατο Μητροπολίτη Μαυροβουνίου καί Παραθαλασσίας κ.κ. Ἀμφιλόχιο τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας προτείνων τήν προσφυγή στό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 10^ῃ Ἰανουαρίου 2020

Πρός

Τόν Σεβασμιώτατον

Μητροπολίτην Μαυροβουνίου καί Παραθαλασσίας

Κύριον κ. ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΝ

Mitropolija, 81250 Cetinje

MONTENEGRO

"""""""""""""""""""""""""""

euo@mitropolija.me

Σεβασμιώτατε καί πολυτίμητε Δέσποτα,

Ἐκ προσώπου τοῦ εὐαγοῦς Κλήρου καί τοῦ φιλοχρίστου λαοῦ τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς ἐκφράζομεν τήν ἀμέριστον συμπαράστασιν μας πρός τήν δοκιμαζομένην καί θεόσωστον Ὑμετέραν Κανονικήν Δικαιοδοσίαν καί τό Σεπτόν Πατριαρχεῖο Σερβίας, εἰς τήν φίλην χώραν τοῦ Μαυροβουνίου, διά τήν ἀήθη καί προκλητικήν ἐπίθεσιν τῆς Κυβερνήσεως τοῦ Πρωθυπουργοῦ κ. Ντοῦσκο Μάρκοβιτς καί τοῦ Προέδρου κ. Μίλο Τζουκάνοβιτς μέ τήν ἐπιψήφισι τοῦ ληστρικοῦ Νόμου διαρπαγῆς τῶν Ἱ. Ναῶν, Μονῶν καί Ἐκκλησιαστικῶν Ἱδρυμάτων τῆς Ὑμετέρας Μητροπόλεως Μαυροβουνίου καί Παραθαλασσίας. Ἀποτελεῖ οὐσιαστικό διωγμό τοῦ 72% τῶν 620.000 κατοίκων τοῦ Μαυροβουνίου πού ἀνήκουν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἐπιδιώκει νά κατασχέσει τά περιουσιακά στοιχεῖα τῆς Μητροπόλεώς Σας καί τοῦ Σεπτοῦ Πατριαρχείου Σερβίας στό Μαυροβούνιο, γιά τήν ἐνίσχυσι μιᾶς παρασυναγωγῆς ἑνός καθηρημένου πρώην κληρικοῦ τοῦ Miras Dedeic, πού αὐτοπροσδιορίζεται ὡς δῆθεν «Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τοῦ Μαυροβουνίου». Παρέλκει νά ἀναφερθεῖ ὅτι τό θρᾶσος, ἡ ἀναίδεια καί ἡ ἀθεοφοβία τοῦ παρασυναγώγου ψευδοκληρικοῦ καί τῶν συνεργατῶν του δυστυχῶς ἐνισχύθηκε ἀπό τήν ἄκριτο καί ἄκυρο χορήγησι Αὐτοκεφαλίας εἰς τήν ἀντικανονική δομή τῆς Οὐκρανίας. Θετικό ὅμως γεγονός ὡστόσο ἀποτελεῖ, ἡ οὐσιώδης παρέμβασι τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου πού διέλυσε τούς πονηρούς καί δολίους σχεδιασμούς γεωπολιτικῆς καί γεωστρατηγικῆς γνωστῶν εὐρωατλαντικῶν κύκλων, δίδων συνέντευξιν στήν Ἐφημερίδα «Kurir» τοῦ Βελιγραδίου στήν ὁποία διεκήρυξε τήν ἀναγνώρισι ὡς μόνης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Μαυροβουνίῳ τῆς καθ’ Ὑμᾶς Θεοσώστου Μητροπόλεως, στηλιτεύων τήν παρασυναγωγή τοῦ κ. Dedeic (CPC) καί τούς ὄπισθεν αὐτοῦ κρυπτομένους.

Μέ τόν ψηφισθέντα Νόμο, ὁ ὁποῖος ἐτέθη σέ ἰσχύ δημοσιευθείς τήν 27/12/2019 στήν Ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως τοῦ Μαυροβουνίου, οἱ θρησκευτικές κοινότητες καλοῦνται νά ἀποδείξουν ὅτι κατέχουν τίς ἰδιοκτησίες τους πρίν τό 1918 ὅταν τό Βασίλειο τοῦ Μαυροβουνίου ἑνώθηκε μέ τά βασίλεια τῶν Σέρβων, Κροατῶν καί Σλοβένων, τοῦ προκατόχου τῆς μετέπειτα Γιουγκοσλαβίας, ἡ ὁποία πλέον ἔχει διαλυθεῖ, ἄλλως θά κρατικοποιεῖται ὡς ἐθνική κληρονομία τοῦ Κράτους. Ὁ συγκεκριμένος Νόμος σχεδιάστηκε γιά νά πλήξει μόνο τήν καθ’ Ὑμᾶς Ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν διότι οἱ Μουσουλμάνοι τοῦ Μαυροβουνίου δέν κινδυνεύουν ἐπειδή ἡ περιουσία τους ὑφίσταται ὡς Βακούφια στό ἔννομο status τοῦ Μαυροβουνίου καί ἑπομένως ὅλος αὐτός ὁ δολιότατος σχεδιασμός στρέφεται κατά τῆς Κανονικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Συναλγοῦντες μεθ’ Ὑμῶν καί συνευχόμενοι πρός τόν Δομήτορα τῆς ἀμωμήτου πίστεώς μας Σωτῆρα Χριστό, διά τήν ὑπέρβασι τῆς κακοτρόπου καί ἀήθους Κυβερνητικῆς ἐπιθέσεως, πού ἐπιδιώκει τήν ἀπομείωσι τῆς κανονικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στό Μαυροβούνιο καί τήν ἀποκοπή τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ τοῦ Μαυροβουνίου ἀπό τήν πνευματική του μήτρα καί Μητέρα τήν Ἁγιωτάτη Ἁγιοσαββιτική Ἐκκλησία, θέτομεν τίς ταπεινές ἡμῶν δυνατότητες εἰς τήν Ὑμετέραν διάθεσιν προτείνοντες ὅπως προσφύγετε εἰς τό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, διότι προδήλως καί κατάφωρα παραβιάζεται ἡ Εὐρωπαϊκή Σύμβασις (ΕΣΔΑ) Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων καί εἰδικώτερα τό πρόσθετον Πρωτόκολλον αὐτῆς καί ἀσφαλῶς προσβάλλεται τό Εὐρωπαϊκό κεκτημένο καί ὁ εἰς τά κράτη δικαίου ἀναγνωριζόμενος τρόπος κτήσεως κυριότητος διά τῆς «χρησικτησίας». Συνεπῶς τό κράτος τοῦ Μαυροβουνίου πού ἐπιδιώκει τήν ἔνταξί του στήν ΕΕ ὀφείλει νά σέβεται τήν ΕΣΔΑ καί νά ἀναγνωρίζει ὡς νόμιμο τρόπο κυριότητος τήν ἔκτακτη ἤ τακτική χρησικτησία, διότι τό Σεπτόν Πατριαρχεῖον Σερβίας καί ἡ Θεόσωστος Μητρόπολις Αὐτοῦ Μαυροβουνίου καί Παραθαλασσίας εἶναι πανάρχαια Καθιδρύματα αἰῶνες πρίν δημιουργηθεῖ τό σύγχρονο Κράτος τοῦ Μαυροβουνίου καί ἀποτελεῖ νομικόν ἀστεϊσμόν νά καλοῦνται νά ἀποδείξουν ὅτι κατεῖχαν τίς ἰδιοκτησίες τους πρό τοῦ 1918.

Θέτω τίς ταπεινές μου γνώσεις εἰς τήν Ὑμετέραν διάθεσιν ὑπομιμνήσκων ὅτι παρομοίαν ἐπίθεσιν εἶχεν δεχθεῖ καί ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μέ τούς ἐπαισχύντους καί ἀνηθίκους Νόμους 1700/1987 καί 1811/1988 τούς ὁποίους καί κατετροπώσαμεν διά τοῦ ΕΔΑΔ μέ τήν ἱστορική Ἀπόφαση 10/1993/405/483-484/9.12.1994 «Ἱερῶν Μονῶν κατά τῆς Ἑλλάδος» μέ τήν ὁποία ἐδικαιώθησαν οἱ προσφυγοῦσες 5 Ἱ. Μονές στίς ὁποῖες ἐπεδικάσθη τό ἰλιγγιῶδες ποσόν τῶν 3.000.000.000.000 δραχμῶν ἤ 8.800.000.000 Εὐρώ καί ἀναγκάσθηκε τό Ἑλληνικό Δημόσιο νά θέσει στό χρονοντούλαπο τῆς Ἱστορίας τούς κακοτρόπους Νόμους δημεύσεως τῆς Ἐκκλησιαστικῆς-Μοναστηριακῆς περιουσίας.

Εἰδικώτερον παραθέτω παλαιοτέραν μου καταχώρησι πού ἀναφέρεται στή Νομολογία τοῦ ΕΔΑΔ στήν μνημονευθεῖσα Ἀπόφαση: «11. Ὅσον ἀφορᾶ τή χρησικτησία τό Δικαστήριο ἐπισημαίνει τά ἑξῆς χαρακτηριστικά: «60. Δέν εἶναι ἐφικτό γιά τό Δικαστήριο νά ἀναλάβει νά ἐξακριβώσει τό ἴδιο ποιές ἀπό τίς ἐπίδικες ἐκτάσεις γῆς μποροῦν νά θεωρηθοῦν κατά τό Ἑλληνικό Δίκαιο ὅτι ἀνήκουν στήν πραγματικότητα στό Δημόσιο. Παρατηρεῖ ὡστόσο ὅτι οἱ Ἱερές Μονές πού εἶναι πανάρχαια ἰδρυτικά μέρη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας καί ἱδρύθηκαν πολύ πρίν δημιουργηθεῖ τό Ἑλληνικό Κράτος, ἔχουν ἀνά τούς αἰῶνες συσσωρεύσει σημαντική ἀκίνητη περιουσία. Χωρίς ἀμφιβολία, ἔγγραφοι τίτλοι κυριότητος πού ἀποκτήθηκαν κατά τή διάρκεια τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας καί τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ἔχουν χαθεῖ ἤ καταστραφεῖ. Προκειμένου περί αὐτῶν τῶν γαιῶν, τίς ὁποῖες κατεῖχαν γιά τόσο μακρό χρονικό διάστημα, ἔστω καί χωρίς νόμιμο τίτλο, ἡ χρονική διάρκεια τῆς κατοχῆς πού ἀπαιτεῖται ὥστε νά θεμελιωθεῖ χρησικτησία τόσο ἔναντι τοῦ Δημοσίου ὅσο καί ἔναντι τρίτων εἶχε μετά βεβαιότητος συμπληρωθεῖ κατά τή στιγμή πού ὁ Νόμος 1700/87 ἐτέθη σέ ἰσχύ. Στό σημεῖο αὐτό τό Δικαστήριο προσδίδει ἰδιαίτερη σημασία στήν κτήση κυριότητος διά χρησικτησίας διότι δέν ὑπάρχει κτηματολόγιο στή Ἑλλάδα καί διότι ἦταν ἀδύνατη ἡ μεταγραφή τίτλων πρό τοῦ 1856 καί ἡ μεταγραφή κληροδοσιῶν καί κληρονομιῶν πρό τοῦ 1846. 12. Εἶναι σημαντικό τό ὅτι τό Δικαστήριο στήν ἄνω περίπτωση κατατάσσει τά ὑπό τοῦ δημοσίου λεγόμενα «διακατεχόμενα» καί ἐπιλύει τήν ἀμφισβήτηση, ὑπέρ τῶν ἀπόψεων τῶν Ἱερῶν Μονῶν ὅτι ἡ χρησικτησία ἐκάλυψε τούς ἀπωλεσθέντας ἐκ τῶν περιστάσεων καί τῆς διαδρομῆς τοῦ χρόνου τίτλους κυριότητος (ἔγγραφα στοιχεῖα). 13. Τό Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων ξεκκαθαρίζει ὅτι τά χωρίς «νομίμους τίτλους» δηλ. τά «διακατεχόμενα» κατά τήν ἄποψη τοῦ Δημοσίου, εἶναι τά νεμόμενα ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τίς Ἱερές Μονές, μέ τά προσόντα τῆς ἐκτάκτου ἤ τακτικῆς χρησικτησίας ἀκίνητα. 14. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι τό Δημόσιο δέν ἰσχυρίσθηκε στό Δικαστήριο τά ὅσα λέγει τό ἴδιο καί τό Νομικό Συμβούλιο τοῦ Κράτους περί ἁπλοῦ δικαιώματος «καρπώσεως» μέ τίς μνησθεῖσες, γνωμοδοτήσεις του, ἀλλά περί κατεχομένων ἀπό τήν Ἐκκλησία (Ί. Μονές) χωρίς τίτλους ἀκινήτων καί ἀναγνωρίζει ὅτι οἱ Ἱερές Μονές «κατεῖχαν ὡς ἁπλοί νομεῖς»! Καί στόν ἰσχυρισμό αὐτό τό Δικαστήριο ἀπαντᾶ μέ πλήρη σαφῆ, εἰδική καί ἐμπεριστατωμένη σοφῆ αἰτιολογία καί δικαιώνει τίς Ἱερές Μονές. 15. Ἀκόμα περισσότερο, πρέπει νά σημειώσουμε, ὅτι δέν ἰσχυρίστηκε τό Ἑλληνικό Δημόσιο (ἤ Κυβέρνηση) τά ὅσα, τό Ὑπουργεῖο Γεωργίας, ἰσχυρίσθη, περί «διακατοχικῶν δικαιωμάτων»! Ἡ ἐφεύρεση αὐτοῦ τοῦ ὅρου συνιστᾶ παραβίαση καί πάλι τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος καί τῆς συμβάσεως τῆς Ρώμης καί τοῦ προσθέτου πρωτοκόλλου αὐτῆς. 16. Αὐτές εἶναι μερικές ἀπό τίς ἐπισημάνσεις γιά τήν σημαντική αὐτή ἀπόφαση τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ἡ ἀπόφαση αὐτή ἀποτελεῖ σταθμό στή νομολογία τοῦ Δικαστηρίου καί εἶναι ἡ πρώτη πού ἀσχολεῖται μέ μία ὁλόκληρη Ἐκκλησία κράτους-μέλους τῆς Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης, μέ αὐτό τό ἀντικείμενο. Εἶναι, πάντως, ἄξιο παρατηρήσεως ὅτι τό Δικαστήριο μέ καταπλήσσουσα διεισδυτικότητα, παρατηρητικότητα, νομική ἀξιοσύνη καί ἐπιστημοσύνη, βαθύνεια, εὐθυκρισία καί ἀντικειμενικότητα, ἀναλύει σέ ὅλες τίς λεπτομέρειες, τίς συνέπειες καί τίς ὑποκρυπτόμενες μεθοδεύσεις, δολιότητες, καί σκοπιμότητες, τίς διατάξεις τοῦ ν. 1700/87 γιά νά κατάληξη στό πόρισμά του ὅτι ὁ νόμος αὐτός παραβιάζει τήν διεθνῆ σύμβαση τῆς Ρώμης καί τό πρῶτο πρωτόκολλο αὐτῆς. Μέ τήν ἀνωτέρω ἀπόφαση κλείεται ὁριστικά καί ἀμετάκλητα τό κεφάλαιο τῆς ἀμφισβήτησης τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας ἀπό συστάσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους μέχρι σήμερα, ὅπως ἐνώπιον τοῦ Δικαστηρίου ἰσχυρίστηκε, ἡ Ἑλληνική Πολιτεία, κατά παράβαση κάθε ἔννοιας δικαίου καί ἠθικῆς».

Ὅθεν πάνυ εὐλαβῶς προτείνω ὅπως προσφύγετε στό ΕΔΑΔ γιά νά ἀκυρωθεῖ καί νά καταπέσει ἡ αἰσχίστη αὐτή νομοθεσία, δημεύσεως καί διαρπαγῆς τῆς περιουσίας τῆς Ἁγιωτάτης Ὑμῶν Ἐκκλησίας, διότι ὑφίσταται ἤδη ἡ σχετική νομολογία καί τό δεδικασμένο καί διατίθεμαι νά συμβάλλω μέ κάθε τρόπο.

Κατασπαζόμενος τήν Ὑμετέραν Σεβασμιότητα διατελῶ, 

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Η Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς απαντά σε επικρίσεις.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Η ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΕ ΕΠΙΚΡΙΣΕΙΣ

 Ἐν Πειραιεῖ τῇ 9^ῃ Ἰανουαρίου 2020

Ἡ ἐνασχόληση μέ ζητήματα κονονικῆς ὑφῆς καί τάξεως προϋποθέτουν οὐσιώδη γνώση τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου καί δέν ἐπαρκεῖ ὁ ζῆλος γιά τήν διασφάλιση καί διακράτηση τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως διότι εἶναι θέματα βαθείας γνώσεως καί ἀσφαλῶς πρέπει νά ὑφίσταται ὁ φωτισμός τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἡ ψυχοσωματική καθαρότης καί ἀκεραιότης ἀλλά καί ἡ ἐπιστημοσύνη περί τό ἀντικείμενο καί εἰδικώτερα ἡ σαφής καί πλήρης γνῶσι καί τῆς Θεολογίας καί τῆς θύραθεν Νομικῆς, τῆς ὁποίας οἱ προβλέψεις εἶναι ἀπαραίτητες γιά τήν κατανόηση καί συμπλήρωση τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου, τό ὁποῖον δέν εἶναι εἰδικό ποινικό δίκαιο καί ἑπομένως σέ πολλές περιπτώσεις χρειάζεται νά γίνεται διασταλτική ἤ συσταλτική ἑρμηνεία ἐπί τῇ βάσει τῶν ἀρχῶν τῆς θύραθεν νομικῆς ἐπιστήμης, πού ἰσχύει σέ ὅλα τά δικαιϊκά συστήματα τῶν κρατῶν δικαίου.

Οἱ διευκρινίσεις αὐτές κρίνονται ἀπαραίτητες διότι ἀρκετοί ἀνησυχοῦντες ἀγαπητότατοι ἀδελφοί γιά τήν πορεία τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων καί ἀγωνιζόμενοι γιά τήν διασφάλιση τῆς ἀποστολικοπαραδότου πίστεώς μας ὀχλήθησαν ἀπό τό γεγονός τῆς μνημονεύσεως ὑπό τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερωνύμου τοῦ Β΄ κατά τήν θεία λειτουργία τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων στόν Καθεδρικό Ἱ. Ναό τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς τοῦ φερομένου ὡς «Μητροπολίτου Κιέβου Ἐπιφανίου» γεγονός πού ἐπισυμβαίνει πλέον σέ κάθε λειτουργική παρουσία τοῦ Μακαριωτάτου μετά τήν Ἱεραρχία τῆς 12/10/2019.

Χωρίς τόν ἀνάλογο νομοκανονικό ἐξοπλισμό ἀλλά μόνο μέ ἐφαλτήριο τόν ἱερό ζῆλο καί τήν ἄγνοια τῶν λεπτοτάτων αὐτῶν θεμάτων ἡ καλή μας πρόθεσι δέν ἐπαρκεῖ γιά τήν νομοκανονική κατανόηση τοῦ πολυπλόκου οὐκρανικοῦ ζητήματος διότι ἄλλως ἁπλουστευτικά προσεγγίζομε τό θέμα καί ἀπό τίς δύο πλευρές τῶν καταγγελόντων καί τῶν ὑποστηριζόντων.

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς ὡς ἔχων εἰδική ἐμπειρία καί γνῶσι νομοκανονικῶν ζητημάτων ὑπηρετήσας ἐπί 25ετία ὡς Γραμματεύς τῶν Συνοδικῶν Ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων διά Μοναχούς, Διακόνους, Πρεσβυτέρους καί Μητροπολίτας καί ὡς ἀνακριτής τῆς Ἱ. Συνόδου καί ὡς Ἀρχιγραμματεύς Αὐτῆς, Α. Ἔχει δημοσίᾳ καταγγείλει τήν λεγομένη Σύνοδο τῆς Κρήτης διότι παρεβίασε τήν σαφεστάτη ὑποχρέωση Της ἐκ τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων νά καταγνώσει παγκοσμίως τίς ὑφιστάμενες ἐν χώρῳ καί χρόνῳ αἱρέσεις καί κακοδοξίες καί νά ὁριοθετήσει τήν σώζουσα πίστη ἔναντι αὐτῶν, ἐπικαιροποιοῦσα τήν ὑπό τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων κατάγνωσι (Η^ης) τῆς παναιρέσεως τοῦ Παπισμοῦ, (Γ^ης καί Ζ^ης) τοῦ Προτεσταντισμοῦ καί (Δ^ης, Ε^ης καί Στ^ης) τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ καί γιά τόν λόγον αὐτόν διεφώνησε καί μέ τά κείμενα πού ἐξεδόθησαν καί μέ τήν διαδικασία πού ἠκολουθήθη παραιτηθείς διαμαρτυρόμενος ἀπό τήν συμμετοχή του εἰς Αὐτήν. Β. Καταδικάζει δριμύτατα τῆν παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ, μέ πολλές του παρεμβάσεις στούς προεστῶτες τῶν αἱρέσεων, πού ὁμογενοποιεῖ τήν ἀλήθεια μέ τό ψεῦδος καί ἐπιπολάζει τά τελευταῖα 100 χρόνια καί ἐκζητεῖ τήν δημιουργία τόξου τῶν Ὀρθοδόξων Λαῶν γιά τόν ὀρθόδοξο ἐπανευαγγελισμό τῆς Οἰκουμένης προτείνων τόν συνασπισμό Ἑλλάδος, Κύπρου, Σερβίας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας καί Ρωσίας μέ παγκόσμιες ἐνημερωτικές πλατφόρμες ἀπέναντι στό γνωστικό Ἰσλάμ, τίς ἀνατολικές θρησκεῖες καί παραθρησκεῖες, τήν ἀθεΐα, τόν μηδενισμό, τόν ἀποκρυφισμό καί τόν νεοπαγανισμό. Γ. Ἀπό τοῦ ἔτους 2018 ἔχει καταδείξει τήν ἀληθῆ νομοκανονική διάστασι τοῦ οὐκρανικοῦ ζητήματος καί ἔχει ὀρθῶς ἑρμηνεύσει τούς Ἱ. Κανόνες Θ καί ΙΖ τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τούς ΛΣΤ΄ καί ΡΛΔ΄ Κανόνας τῆς ἐν Καρθαγένῃ Ἱερᾶς Συνόδου τούς ὀνομαστικῶς ἐπικυρωθέντας ὑπό τοῦ Β΄ Ἱεροῦ Κανόνος τῆς Ἁγίας Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου πού ἐπιλύουν πλήρως τό ζήτημα καί μετά ἀπολύτου σεβασμοῦ καί ἀγάπης πρός τό Σεπτό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἔχει δημοσίως ἀναντιρρήτως καταθέσει ὅτι ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος τοῦ Σεπτοῦ Οἰκουμεικοῦ Πατριαρχείου παρερμήνευσε τούς ἀνωτέρω Κανόνας τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί δέν ἔλαβε ὑπ’ ὄψιν τούς Κανόνες τῆς Συνόδου τῆς Καρθαγένης, παραβιάσασα τήν ἀρχή τῆς ταυτότητος τῶν ποινῶν πού ἀποτελεῖ ἑνοποιητικό στοιχεῖο τῶν Ὁρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν. Εἰρήσθω ἐν προκειμένῳ ὅτι ἡ ἀνάκλησις τῆς Πράξεως τοῦ 1686 τοῦ Πατριάρχου Διονυσίου τοῦ Δ΄ διά τούς λόγους πού ἐπεκαλέσθη ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος ἀντιβαίνει στόν ΙΖ΄ Κανόνα τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὁ ὁποῖος καθιερώνει τήν ἀρχή τῆς παραγραφῆς, διά διοικητικῆς ὑφῆς θέματα καί ἑπομένως εἶναι ἐξωπραγματικό 350 χρόνια μετά ταῦτα νά μήν ἔχει παραγραφεῖ, φερόμενο σχετικό δικαίωμα τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, διότι ἡ ἔννοια τῆς παραγραφῆς διασταλτικῶς ἐφαρμοζομένη καταλαμβάνει καί τό εἰρημένο ζήτημα.

Τίς θέσεις αὐτές κατέθεσε καί γραπτῶς ἐν ὑπομνήματι καί στήν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί δημοσιοποίησε εὑρέως καί ἐν τἀυτῷ μετά τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν Δρυϊνουπόλεως, Κυθήρων καί Αἰτωλοακαρνανίας ὑπέβαλον ἐν εἴδει ἐφέσεως κατά τῆς Ἀποφάσεως τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος περί ἀναγνωρίσεως τῶν ἀκύρων καί ἀντικανονικῶν ἐνεργειῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου πρός τόν Παναγιώτατον καί τούς Μακαριωτάτους Προκαθημένους αἴτηση ἀμέσου συγκλήσεως Πανορθοδόξου (Οἰκουμενικῆς) Συνόδου μέ τήν συμμετοχή ὅλων τῶν διαποιμαινόντων Ἐκκλησιαστικάς Ἐπαρχίας Μητροπολιτῶν καί Ἐπισκόπων.

Δ. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς ὡς μόνο Κανονικό Μητροπολίτη Κιέβου ἀναγνωρίζει τόν Σεβ. Μητροπολίτη Κιέβου κ. Ὀνούφριο καί τή περί Αὐτόν Ἱ. Σύνοδο καί θεωρεῖ τάς πράξεις ἀποδοχῆς τῶν ἐκκλήτων προσφυγῶν τοῦ καθηρημένου καί ἀναθεματισμένου Μοναχοῦ Φιλαρέτου Ντενισένκο καί τοῦ καθηρημένου Πρεσβυτέρου Νικολάου-Μακαρίου Μάλετιτς, ὡς κανονικῶς ἄκυρες, διότι χωρίς κανονική δικαιοδοσία καί δωσιδικία ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος ἐπελήφθη καί ἐξεδίκασε αὐτάς καί ἑπομένως  προδήλως ἄκυρες εἶναι οἱ ἀκόλουθες πράξεις ἀναγνωρίσεως τῶν χειροτονιῶν πού οἱ εἰρημένοι ἐν καθαιρέσει ἐτέλεσαν καί ἀσφαλῶς ἄκυρος ἡ σύγκλησις τῆς λεγομένης «Ἑνωτικῆς Συνόδου» ἁπαρτιζομένης ἀπό λαϊκά πρόσωπα ἐν σχίσματι καί παρασυναγωγῇ διότι ὁ μέν Ντενισένκο συνέπηξε σχίσμα ὡς καθηρημένος Ἐπίσκοπος, ὁ δέ Μάλετιτς παρασυναγωγή ὡς καθηρημένος Πρεσβύτερος καί βέβαια ἄκυρος ἡ χορήγησις Αὐτοκεφαλίας στούς συγκεκριμένους λαϊκούς.

Κατά τό Κανονικό μας Δίκαιο οἱ ἀνωτέρω πράξεις εἶναι μέν ἄκυρες διότι ἐλήφθησαν ἄνευ ἁρμοδιότητος, ἀλλά δέν εἶναι ἀνυπόστατες διότι ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος τοῦ Σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἶναι ἀσφαλῶς ταμειοῦχος τῆς Θ. Χάριτος, ἔχει τό ὑπό τοῦ Κυρίου χορηγηθέν κανονικόν δικαίωμα τοῦ «δεσμεῖν καί λύειν» ὑπό τάς προϋποθέσεις τῶν Θ. καί Ἱ. Κανόνων καί οἱ τυχόν ἀντικανονικές ἀποφάσεις Της, ὡς ἐν προκειμένῳ δέν αἵρονται ἀπό τήν ἀγαθή βούλησι τοῦ κάθε ἐνισταμένου καί ἀνησυχοῦντος πιστοῦ ἀλλά ἀπό τό καθοριζόμενο κανονικό ὄργανο ὑπό τῶν Θ. καί Ἱ. Κανόνων δηλ. ἀπό τήν συγκληθησομένη Πανορθόδοξο (Οἰκουμενική) Σύνοδο. Αὐτό ἐξέφρασε ἐπιτυχῶς, ἀλλά χωρίς νομική πληρότητα, ὁμιλῶν περί «ἐλλειματικῆς ἀποκαταστάσεως» τῶν ἀνωτέρω καί ἀναγνωρίσεως τῶν χειροτονιῶν τους ὁ Μακαρ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κ.κ. Ἀναστάσιος.

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς ἔχει δημοσίως καταδείξει ὅτι τό ζήτημα αὐτό παρ’ ὅλη τήν πρόδηλη γεωπολιτική καί γεωστρατηγική του ἐμπλοκή διά τήν ὁποία ἀσφαλῶς εὐθύνονται καί οἱ Ρῶσοι ἀδελφοί μας «παραχωροῦντες» τήν ὑποχρεώση στηρίξεως τοῦ Σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τῆς Πρωτοθρόνου κατά τούς Ἱερούς Κανόνας Ἐκκλησίας τῶν Ὀρθοδόξων ἐντός τῆς φασιστικῆς ἰσλαμικῆς Τουρκίας στούς Εὐρωατλαντιστάς, τυγχάνει διοικητικῆς ὑφῆς ζήτημα διότι δέν ἀναφέρεται στό δόγμα τῆς Πίστεως ἀλλά στήν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας καί μπορεῖ μέν νά ὑφέρπει ὅπως καί στήν αἴτηση συγκλήσεως Πανορθοδόξου Συνόδου ἀνεφέρθη, ἡ ἐσφαλμένη ἐκκλησιολογία περί δῆθεν ὑπάρξεως παγκοσμίου πρώτου ἐκτός τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀλλά τό ζήτημα αὐτό δέν κρίνεται ἐπί τῇ βάσει τῆς ἀντίληψης ἀλλά ἐπί τῇ βάσει τῆς διοικητικῆς φύσεως τοῦ θέματος. Οἱ δέ ἄθεσμες συλλειτουργίες μέ Παπικούς καί Οὐνίτες τῶν λαϊκῶν τῆς νέας δομῆς στήν Οὐκρανία, εἶναι ἐπίμεπτες ἐνέργειες πού καταδεικνύουν τό σφάλμα τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου νά ἐμπιστευθεῖ εἰς τοσοῦτον ἀδοκίμους, ἀκαταρτίστους  καί ἀνοήτους ἀνθρώπους τόν μέγαν θησαυρόν τῆς Αὐτοκεφαλίας.

Ἑπομένως δέν τίθεται ζήτημα ἀμέσου ἐφαρμογῆς τοῦ ΙΕ΄ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Ἁγίας Συνόδου καί δέν μολύνεται οὐδείς ἐκ τῆς συνιερουργίας μετ’ ἐκείνων πού ἀναγνωρίζουν προδήλως ἐσφαλμένως, τάς ἀκύρους κατά τούς ἱερούς κανόνας ἐνεργείας τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, πού ὅμως δέν τυγχάνουν ἀνυπόστατες καί ἀπαιτεῖται ἡ κατάγνωσις καί ἀκύρωσίς των ἀπό τό ἁρμόδιο Κανονικό Ὄργανο πού εἶναι ἡ Πανορθόδοξος Οἰκουμενική Σύνοδος ὡς ἀνεφέρθη. Ὁ μολυσμός ἐκ τῆς συνιερουργίας ἐπέρχεται μόνον μέ τήν αὐτοπρόσωπη συμμετοχή τῶν ἀκύρως ἀποκατασταθέντων λαϊκῶν προσώπων διότι ὁ Ι΄ Κανών τῶν ἁγίων Ἀποστόλων πού ἔχει Οἰκουμενικό κῦρος ἀναγνωριζόμενος ἀπό τήν Πενθέκτη Οἰκουμενική Σύνοδο, ἀπαιτεῖ νομοκανονικῶς τήν κατάγνωσι τοῦ ἀκοινωνήτου, τήν ὁπο;iα δέν μπορεῖ νά τήν καταγνώσει παρά μόνο τό ἁρμόδιο Ἐκκλησιαστικό Ὄργανο. Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι συνοθύλευμα αὐτοπροσδιοριζομένων καί αὐτοχριομένων «σωτήρων» ἀλλά σῶμα μέ κεφαλή τόν Σωτῆρα Χριστό καί μέλη τούς εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος Ὀρθοδόξως βεβαπτισμένους καί κατά ταῦτα ἡ Ἐκκλησία σώζει καί δέν σώζεται κατά τά κελεύσματα τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος διά τῶν ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί μέ τήν προβλεπομένην κανονικήν τάξιν.

Ἑπομένως δέν δύναται κάθε πιστός ἀκόμα καί Ἐπίσκοπος κινούμενος ἀπό ὑπερβάλλουσα εὐσέβεια ἤ ἱερό ζῆλο νά αὐτοχρίεται Οἰκουμενική Σύνοδος καί νά ἐπιλαμβάνεται μέ συνοπτικές διαδικασίες διοικητικῶν καί κανονικῶν θεμάτων τῆς Ἐκκλησίας καί νά προβαίνει σέ «καθαιρέσεις καί ἀναθεματισμούς» μελῶν τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, διότι αὐτό ἀποτελεῖ τήν ἀποθέωση τοῦ ὀθνείoy καί κακοδόξου Προτεσταντικοῦ πνεύματος!!! Ἡ ἄμεσος ἄρσις ὑποχρέωσις διακοπῆς κοινωνίας πρό συνοδικῆς καταδίκης ὑφίσταται μόνον στήν διακοινωνία μέ τήν αἵρεση.

Συμπερασματικῶς ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς οὐδεμία ἁρμοδιότητα εἶχε νά ἐπιβάλλει στόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν τίς θέσεις του, οὔτε ἀσφαλῶς νά διακόψει τήν κοινωνία μαζί Του.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ